โองการพระไพล

โองการพระไพล

                                    ๏ โอมสิทธิการ เธอจึงขุดคูกว้างสามสิบเอ็ดวา
                        ตั้งกำแพงหนาสามสิบเอ็ดโยชน์ เธอจึงตีฆ้องโฆษณาการ
                        ห้ามพระอินทร์ พระพรหม พระยม พระกาฬ
                        เธอจึงให้กูปลุกพระไพลต้นหนึ่ง ในปีชวดเดือนห้าวันอาทิตย์
๏  พระไพลจึงงอกขึ้นมาทรสายสาขา ยอดแทงฟ้ารางแทงตลอดไปถึงใต้บาดาล
ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพรอินทร์                      ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระพรหม
ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระยม                         ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระกาฬ
ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระโมคคัลลาน์           ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระสารีบุตร
ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระพุทธ                      ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระธรรม
ใบข้างหนึ่งแทงไปข้างพระสงฆ์
รากข้างหนึ่งแทงไปหนบูรพา                          รากข้างหนึ่งแทงไปหนอาคเนย์
รากข้างหนึ่งแทงไปหนทักษิณ                        รากข้างหนึ่งแทงไปหนหรดี
รากข้างหนึ่งแทงไปหนประจิม                       รากข้างหนึ่งแทงไปหนพายัพ
รากข้างหนึ่งแทงไปหนอุดร                            รากข้างหนึ่งแทงไปหนอีสาน
รากข้างหนึ่งแทงไปใต้บาดาล            
                                    ๏  ครูอาจารย์เธอจักให้กูเอาไปพ่นมนุษย์ทั้งหลาย
                        พ่นไปในแม่น้ำ แม่น้ำก็แห้งเห็นตัวปลา
                        พ่นไปในป่าป่าไม้ก็หักครื้นเครง
                        พ่นไปหวายเหนี่ยวและเส้นหญ้าก็ขาด
                        ฝูงปิศาจก็มิอาจอยู่ได้ จึงจะมาก้มกราบไหว้กูชื่อพระปริสารท
                        กูตวาดสูทั้งหลายเหวย สูอย่าอยู่เลยเร่งไป
                        อย่าให้ทันกูพ่นพระไพล กูจักฟันสูด้วยพระขรรค์อันคมกล้า
                        กูจักฟันด้วยดาบ กูจักปราบด้วยหอก กูจักตอกด้วยสิ่ว
                        กูจักหิ้วหัวผีเหวี่ยงไปนอกจักรวาล ตั้งฟ้ารับรอกินคน
                        กินทั้งตนกินทั้งมัน กินทั้งตัดกินทั้งใส่ กินทั้งหัวใจ
                        กินทั้งก้อนจิตติดก้อนเลือด ก็มิเหือดหายคลายเสื่อมเศร้า
                        โอมสูหับลับหาย คัจฉะอะมุมหิ โอกาติฏ์ฐาหิ๚๛